Ik werd op een droevige ochtend wakker en toen ik mezelf dwong op te staan, keek ik naar iets dat op het plafond was geschilderd - mijn toekomst. Dit was natuurlijk niet waar. Ik verbeeldde het me. Maar terwijl ik in bed lag en naar het grote witte doek boven me staarde, begon ik te beseffen dat dit niet het leven was dat ik wilde schilderen. Ik kon gewoon mijn wekker niet meer uitzetten en op het signaal wachten, alleen maar omdat ik bang was om mezelf in zakelijke kleding te wikkelen en de hele routine van 08.00 uur tot 16.00 uur te doen.
Het betekent niet dat ik mijn baan haatte. Ik aanbad haar. Het wilde gewoon niet dat dit het enige was wat ik deed. Ik hield meer van reizen. En aangezien ik niet beide tegelijk kon doen, moest ik een keuze maken. Vanmorgen besloot ik mijn baan op te zeggen.
Maar niet zo snel. Als ik het zou doen, zou ik het goed moeten doen.
Ik was nooit van plan een reisblogger te worden. Al mijn liefde voor reizen begon in 2011. Mijn moeder stierf en ik moest naar Warschau vliegen om de begrafenis bij te wonen.
Sommige mensen - moedigere mensen - zouden meteen hun baan opzeggen. Maar ik behoorde niet tot de dappere mensen. De inzet was zo hoog dat alles zorgvuldig moest worden gepland. Het duurde lang, maar het wachten was de prijs waard toen ik eindelijk klaar was.
GEEN VRAGEN: GEWOON DOEN!
Als je denkt dat je er klaar voor bent, waar wacht je dan nog op? Als je in de twintig of dertig bent, wat houdt je dan tegen? Je bent jong, hebt niet veel verantwoordelijkheden, weinig te verliezen. Er is geen beter moment.
Maak er een einde aan en boek je ticket ergens te gek!
Ja ik heb het gedaan. Andere reisbloggers hebben het anders gedaan. Velen van hen zijn gewoon heel anders in het bedrijf gesprongen.
Het is geweldig, je weet dat het voor jou is.
Bloggers willen tenslotte allemaal hetzelfde: vliegen.
Ik wilde dat mijn geest zou stijgen, maar niet om een denkbeeldige carrièreladder te beklimmen; Ik wil een echte berg, een echte top, een echte wereldreis. Ver voorbij het gat dat mijn kantoor was. Met een breder zicht dan de bovenkant van deze denkbeeldige ladder.
Misschien kom ik ooit terug. Soms mis ik het bedrijfsleven vreselijk. Kan zijn. Op een dag.
Maar voorlopig denk ik dat ik in de open lucht ben, waar ik wakker zou kunnen worden en geen leeg plafond zou zien, maar wilde wolken die het blauw achtervolgen. Het is altijd een perfect zicht.