Restaurants en cafés in Italië, alles wat je moet weten

Toeristen die voor het eerst naar een restaurant in Italië gaan, zullen misschien verrast worden door een aantal typisch Italiaanse gebruiken. Te beginnen met de verdeling in de eerste en tweede gang, via de vergoeding voor het dekken van de tafel (Italiaans: coperto), tot hogere prijzen in cafés, als we gezellig aan tafel koffie drinken in plaats van staand.

In ons artikel hebben we allerlei problemen verzameld die we hebben ondervonden in de afgelopen jaren van reizen in verschillende regio's van Italië. We hopen dat ons artikel je goed voorbereidt op je bezoek aan het zonnige Italië!

Restaurants, trattoria's en meer: waar gaan we lunchen of dineren?

Soorten Italiaanse restaurants

In Italië is er al lang een duidelijke indeling in officiële restaurants, voor minder formeel trattoria's en voor het serveren van eenvoudigere gerechten osteria. Het vierde populaire type eetgelegenheid is: pizzeria, een zaak die zich richt op het serveren van de bekende ronde taart met toppings.

Waarin verschillen deze plaatsen? De veronderstelling is dat het restaurant wordt bediend door onberispelijk geklede obers en dat er witte tafelkleden over de tafels worden uitgespreid. Trattoria en osteria zijn de namen van minder officiële etablissementen met een gewoon tafelkleed of tafelzeil op tafel, en vaak geserveerd door de eigenaar of zijn familie in een gewoon schort. In een goed restaurant wacht een lange wijnkaart op ons, en de obers zullen ons over elk van hen kunnen vertellen. In een trattoria kan het voorkomen dat de eigenaar ons adviseert over de beste voorgerechten, en na het einde van de maaltijd geeft hij ons een zelfgemaakte likeur of een zelfgemaakte cake (door hem of door mama of papa - sommige van de trattoria wordt al generaties lang gerund!).

En terwijl deze verdeling wordt gehandhaafd op plaatsen die gericht zijn op Italianen, in toeristische stadscentra en in steden die op toeristen zijn gericht, loopt alles door elkaar. De meer wendbare eigenaren voelden dat toeristen op zoek waren naar minder officiële locaties, dus doopten ze hun restaurants om tot trattoria's. Als gevolg hiervan is het moeilijk om een echte trattoria met een ziel te vinden in het centrum van Venetië of Rome. Als we zo'n plek willen vinden, zullen we meestal naar de kant moeten gaan, waar de lokale bevolking eet.

Eerste en tweede gangen - wat vinden we op het menu?

De gerechten op de menukaart (incl. Carta) zijn meestal onderverdeeld in: hapjes (incl. antipasto), voorgerecht (primo piatto), hoofdgerecht (Italiaans: secondo piatto), pizza (als het restaurant het serveert) en desserts (Italiaans dessert). Er zijn echter uitzonderingen op deze regel. Soms zijn ze gescheiden pasta (incl. pasta), en een andere keer kunnen we een kaart tegenkomen met de scheiding van vleesgerechten en zeevruchten.

Snacks in Italiaanse restaurants zijn meestal gekoppeld aan de regio waarin wij gevestigd zijn. De plank met ham en kaas zijn meestal streekproducten, evenals groenten in verschillende vormen (warm, koud, gemarineerd, enz.). Het is bijna overal in het land populair bruschetta, d.w.z. een toast met tomaat of een van de spreads (bijvoorbeeld olijvenpasta). Warme maaltijden (zoals gebakken aubergine of octopus) kunnen ook snacks zijn.

Als je een krap budget hebt, controleer dan de prijzen van je starters zorgvuldig voordat je je bestelling plaatst. Antipasto's zijn vaak duurder dan de eerste of zelfs de tweede gangen!

De eerste gerechten, die toeristen uit Polen kunnen verrassen, zijn bijna altijd gerechten op basis van pasta en bami (pasta) of rijst (risotto). Soepen zijn niet erg populair in Italië. Interessant is dat de eerste cursussen zijn: vaak groter in volume en vullend dan de andere.

De tweede gang bestaat meestal uit vis-, zeevruchten- of vleesgerechten. Deze worden meestal geserveerd zonder enige franje zoals salades, pasta of aardappelen die zo populair zijn in Polen. Soms zijn gerechten versierd met individuele groenten. De tweede gang is voortreffelijker dan de eerste - goede vis- en zeevruchtenrestaurants creëren verfijnde composities waarin het kunstenaarschap en de smaak van het gerecht waardevoller zijn dan de grootte.

De prijzen van de eerste en tweede gangen verschillen meestal niet veel van elkaar. Pasta kost over het algemeen ongeveer € 7-8 tot € 8-12, terwijl de tweede gang € 10-12 tot € 15 kost. Houd er echter rekening mee dat de prijzen van het beste vlees of zeevruchten kunnen oplopen tot 20 €. Het goedkoopste gerecht in Italië is pizza - een eenvoudige margherita kost slechts € 4-5.

Eerlijk gezegd moet je dat toegeven het bestellen van de eerste en tweede gangen is niet de goedkoopste. We bestellen zelden twee gerechten, maar het gaat niet altijd om sparen, maar vaker om het feit dat gerechten met pasta of noedels genoeg kunnen zijn voor de hele maaltijd. Soms bestellen we een tweede gang, en de bediening brengt ons altijd twee borden en nog eens twee sets bestek.

Maar niet elke keer vullen we ons met de eerste gang. Soms zijn in restaurants de porties van het voorgerecht vrij klein, terwijl we in minder formele trattoria's porties pasta zo groot kregen dat het moeilijk voor ons was om ze op te eten. Het is het beste om de foto van het eten te bekijken op een van de restaurantbeoordelingswebsites of op Google maps voordat u een locatie kiest.

Wat moet je weten voordat je een Italiaans restaurant bezoekt?

Openingstijden, of waarom we niet midden op de dag lunchen

Bijna overal in Italië, met uitzondering van de meest toeristische gebieden en centra van de grootste steden, zijn restaurants twee keer per dag geopend - de eerste keer in lunch (pranzo) vanaf ongeveer 11:00 uur tot 13:00 uur (soms van 12.00 tot 14.00 uur), en de tweede keer op diner (incl. prijs) van 19:00 (soms 18:00) tot 23:00.

Als we om 16.00 of 17.00 uur honger krijgen, zullen we in veel steden in Italië naar een bar moeten gaan en snel iets te eten kopen.

De eerder beschreven maaltijd is meestal lichter, en restaurants serveren dan niet het hele menu. Het komt heel vaak voor dat pizza alleen voor het avondeten wordt geserveerd (tenzij we een typische pizzeria bezoeken).

Water

Waarschijnlijk gaat de eerste vraag van de ober nadat we een tafel hebben bezet over? water (Italiaans aqua). Italiaanse eetgelegenheden serveren meestal tegen betaling mineraalwater. We kunnen stilstaand water (incl.naturale) of bruisend water (d.w.z. frizzante of gassata) kiezen, wat ons meestal kost vanaf € 1,50 tot € 3.

Gedurende vele jaren van reizen door Italië, hebben we slechts een paar keer ervaren hoe we kraanwater schenken.

Huiswijn - een manier om geld te besparen

In de overgrote meerderheid van de etablissementen zijn er naast merkwijnen in flessen ook zgn huiswijnen (Italiaans: vino della casa)die zeker goedkoper zijn. Het is niet de beste keuze voor wijnliefhebbers, maar alle anderen zouden blij moeten zijn.

Huiswijnen worden geserveerd in glazen of karaffen (meestal een halve liter of liter). Bij het vragen om huiswijn kunnen we kiezen uit witte wijn (Italiaans: bianco) of rood (incl. rosso). Meestal betalen we voor een glas huiswijn van 1 tot 2 €en voor een karaf van een halve liter 3-4€. Je zult geen huiswijn vinden op de wijnkaart, maar hij zal bijna altijd beschikbaar zijn - vooral in trattoria's.

De vergoeding voor de dekking, d.w.z. coperto

Er is een toeslag in bijna elk restaurant en trattoria in Italië (behalve Rome en de regio Lazio) voor elke gast. Deze vergoeding heet coperto, wat we kunnen vertalen als dekkend. De hoogte kan zijn van: € 1 tot € 5maar boven 2-2,5€ we betalen in de meest toeristische gebieden.

We schreven meer over coperto en tips in het artikel: Coperto in Italië - wat is het en hoeveel kost het?

Lokaal eten

Voordat u naar Italië komt, is het de moeite waard om kennis te maken met de lokale gerechten (voor de bezochte regio) en niet beïnvloed te worden door Italiaanse gerechten die populair zijn in Polen, zoals spaghetti met tomatensaus. Plaatsen die gerechten serveren die bekend zijn uit de popcultuur zijn meestal gericht op toeristen en hun gerechten hebben weinig te maken met de echte lokale keuken.

bijvoorbeeld in Campagne gebakken noedels (gnocchi) met tomatensaus en mozzarella (gnocchi alla sorrentina, ook wel gnocchi alla mamma genoemd) zijn populair, en in Ligurië pasta geserveerd met lokale pesto alla genovese. Door meer te lezen over de keuken van de bezochte regio, weten we zeker dat we iets traditioneels en bereid met lokale producten zullen eten, in plaats van een gerecht gericht op toeristen.

Andere tips

• het zal geen schok zijn voor lezers die de Poolse kust bezoeken, maar de prijs voor gegrilde vis wordt soms gegeven voor 100 gram, niet voor het hele gerecht; het is de moeite waard om te controleren wat het geplande gewicht is, om niet verrast te worden door de enorme rekening,
• lange rijen kunnen zich vormen voor de best beoordeelde locaties; het is goed om te controleren of de plaats die we per ongeluk hebben gekozen, geen eenvoudige online tafelreservering biedt. Soms kunnen we ook eerder komen en proberen een plaatsje te reserveren. Helaas staan sommige panden alleen telefonische reserveringen toe.
• het is de moeite waard om een paar Italiaanse basiszinnen te leren, waardoor een bezoek aan het pand (vooral hoe verder weg van het toeristische centrum) minder stressvol zal zijn.

Vallen voor toeristen

Helaas zitten toeristische gebieden in Italiaanse steden vol valkuilen. Het is het veiligst om een plek te vinden die is gericht op de lokale bevolking en verder weg van het toeristische centrum, maar om logistieke redenen is dit niet altijd mogelijk.

Een van onze belangrijkste regels is om twee soorten restaurants over te slaan: restaurants met een toeristenmenu en restaurants met afbeeldingen van de gerechten op het menu. Je ziet meteen dat dit plekken zijn die gericht zijn op toeristen, niet op de lokale bevolking, dus ofwel zullen de prijzen te duur zijn of gerechten die weinig met de lokale keuken te maken hebben.

• het is ook goed om de restaurants te vermijden waar de kloppers naar toe roepen - we kunnen ons moeilijk een trattoria met een traditie voorstellen die op deze manier klanten moet winnen - deze lokalen zitten immers elke avond tot de nok toe gevuld!

• het is beter om gebouwen in de meest toeristische delen van de stad te vermijden; Italianen dineren er zelden, dus de gerechten zijn aangepast aan toeristen en missen authenticiteit,

• als we besluiten een plaats in een toeristische plaats te kopen, moeten we de kaart zorgvuldig bestuderen - op dergelijke plaatsen komt het voor dat naast de vergoeding voor het dekken van de tafel (die zelfs kan zijn) 4-5€) een service fee (inclusief service) van 20% (of meer) van de totale factuur wordt ook toegevoegd aan de factuur (wij zijn zelf nooit servicekosten tegengekomen buiten de toeristische plekken),

• op plaatsen die gericht zijn op toeristen, mogen we nooit alleen vertrouwen op de mondelinge aanbevelingen van de ober, vooral in het geval van wijnen en zeevruchten, d.w.z. zonder de exacte prijs van het bestelde product te bevestigen; Op internet verschijnen regelmatig artikelen over toeristen in Venetië die een rekening van enkele honderden euro's hebben ontvangen.

Bars en pasticeries: waar kunnen we koffie drinken en een zoet ontbijt eten?

Veel Italianen beginnen hun dag met koffie en een zoet broodje/koekje, waar ze naar toe gaan: bar (incl. bar), café (Italiaans: caffè) of zoetwaren (incl. pasticceria). Er zijn geen grote verschillen tussen een bar en een café, hoewel de bars soms ook gewoon eten en bier serveren.

Wat voor koffie gaan we drinken in Italië?

• espresso - kleine, sterke en zwarte koffie met een glas water,
• cappuccino - een combinatie van espresso, warme melk en opgeschuimde melk,
• caffè latte - vergelijkbaar met een cappuccino, maar met meer warme melk en zeker minder schuim,
• latte macchiato - de zogenoemde bevlekte melk, d.w.z. warme melk met minder espresso.

Als je in Polen een caffè latte wilt bestellen, vraag dan gewoon om een latte. Maar laten we dat nooit doen in Italië - latte betekent melk in het Italiaans, en vragen om een latte, we halen gewoon warme melk.

In Italië praktisch in elke banketbakkerij zullen we koffie kunnen drinken en een cake kunnen eten. We kunnen staand koffie drinken (dit heet in het Italiaans al banco, dus aan de kassa) of neem plaats aan een tafel (incl. een tavola). Bij het bestellen van een koffie krijgen we bijna altijd een glaasje water. De uitzondering kan koffie met melk zijn, d.w.z. cappuccino of caffè latte.

Maar we moeten ons zorgen maken over theeliefhebbers - deze is niet erg populair in Italië. Soms snappen we het helemaal niet, en soms kan het tot twee keer zo duur zijn als koffie!

Gemak of lagere prijs?

In de meeste Italiaanse cafés geldt een lagere prijs voor het drinken van koffie (en het eten van een koekje) aan het aanrecht en opstaan dan wanneer je aan een tafel zit.

Het is de moeite waard eraan te denken als we niet om comfort geven - door te gaan zitten, zullen we onze rekening met enkele tientallen procenten verhogen. Vermeldenswaard is, in tegenstelling tot restaurants en coperto, deze toeslag geen vast bedrag, en vaker zijn de eenheidsprijzen van elk product hoger (meestal € 1 voor koffie en drankjes en € 2 voor koekjes).

De aan de balie gepresenteerde prijzen hebben vrijwel altijd betrekking op staand verbruik, mogelijk zijn er twee kolommen: de prijs aan de balie (banco) en de prijs aan tafel (tavolo). Als een ober of medewerker ons vraagt of we aan tafel willen eten en er zijn geen aparte prijzen voor deze optie, dan is het de moeite waard om eerst om een kaart te vragen.

Als we staand koffie willen drinken of een van de koekjes willen kopen, dan Laten we eerst op zoek gaan naar een aparte kassa. Heel vaak is het bestelproces in bars en cafés zo dat we eerst naar de buiten de gebaande paden lopende kassa gaan, daar betalen en dan de koffie en koekjes met de rekening ophalen. Veel onwetende toeristen wachten in de rij bij de balie om aan het einde ingecheckt te worden met een bonnetje (of om preciezer te zijn, ze worden weggestuurd vanwege het ontbreken van een bonnetje!).

Wordt koffie met melk echt alleen bij het ontbijt geserveerd?

Onder de informatie in toeristengidsen vindt u een waarschuwing dat we 's middags geen koffie met melk zullen kunnen drinken (caffè latte of cappucino). Dit is niet geheel correcte informatie. Het is waar dat Italianen koffie met melk vooral drinken als ontbijt, die ze zoet eten. Velen van hen drinken het ook niet na stevigere maaltijden.

Het is echter niet verwonderlijk - wie van ons drinkt immers warme melk direct na het eten van pasta met saus of zeevruchten? Als we echter direct na de lunch een koffie op melkbasis bestellen, worden we bijna nergens geserveerd. Hoogstens zal de ober ons met medelevende ogen aankijken, zich voorstellend welke reacties vrij snel in onze maag zullen plaatsvinden …

Panini, of Italiaanse sandwiches - waarschijnlijk het beste idee voor een zoet ontbijt

Het kleine geheim van Italië, waar veel bezoekers meestal niets van weten, zijn de lokale broodjes panini (ook bekend als panino). Heerlijke en lokale ingrediënten, een lekker broodje en verse groenten - een meer voedzame maaltijd aan het begin van de dag is moeilijk te vinden.

Veel voorkomende ingrediënten van Italiaanse panini's zijn: mortadella, Parmaham (Italiaans: Prosciutto di Parma), mozzarella (fior di latte), provolone-kaas (of vergelijkbaar, afhankelijk van de regio) en geroosterd varken (Italiaans: porchetta). En olijven of tomaten. Het wordt soms besprenkeld met olijfolie, olijfolie of pestosaus. Na het eten van zo'n broodje kunnen we de komende uren tevreden zijn.

Het opmerkelijke ingrediënt is: spalciatelladie veel lezers eerder zullen associëren met de smaak van ijs. Stracciatella is gemengde room met gehakte mozzarella, en het geheel heeft de consistentie van kwark met room. Het is een goede keuze voor diegenen die de voorkeur geven aan natte sandwiches boven droge sandwiches. Temeer omdat je in Italiaanse panini's geen boter zult vinden.

Waar panini eten? Bijvoorbeeld in panden die alleen gespecialiseerd zijn in sandwiches (oa Paninoteca). Als je in Rome bent, moet je zeker uitchecken Pane e Salamedie het serveren van sandwiches tot een culinaire kunst maakte. Vaak krijgen we broodjes op voedselbeurzen - soms doen sommige kraampjes precies dat. Sommige regio's, zoals Toscane en Emilia-Romagna, staan bekend om hun vele soorten vlees en kaas, en sandwiches zijn een van de beste manieren om ze te proberen.

Panini rechtstreeks uit de winkel of supermarkt

Als je een lekker broodje wilt eten, hoef je niet naar het pand te gaan en extra te betalen voor een hoes of dienst, laat staan ingrediënten kopen en thuis zelf klaarmaken. In veel kleine supermarkten, maar ook in grote supermarkten zoals Carrefour of Decò, kunnen we een medewerker van de vleeswaren- en kaasbalie vragen om een broodje voor ons te maken.

Op deze manier betalen we meestal alleen voor de gewogen producten die bij de bereiding zijn gebruikt. Afhankelijk van de ingrediënten betaalden we voor één broodje in de winkel van 2 € (een broodje met ham en lokale kaas) tot 5 € (een heel pakje fior di latte kaas werd gebruikt om twee broodjes te maken).

Het belangrijkste verschil tussen kleine winkels en supermarkten is dat in een kleine winkel het voldoende is om een broodje te vragen en de ingrediënten te kiezen (of om aanbevelingen te vragen), terwijl we in de supermarkt eerst een broodje moeten kiezen en brengen, waarbij de medewerker maakt het broodje voor ons klaar. Het nadeel van supermarkten ten opzichte van kleine winkels is de broodkeuze - vaak zijn er alleen vrij hard verpakte broodjes te krijgen, terwijl we in een kleine winkel tegelijkertijd een knapperig en zacht broodje kunnen krijgen dat beter bij panini past.

Als we voor een broodje kiezen voor een verpakt product, bijvoorbeeld mozzarella kaas, dan kan het hele pakket gebruikt worden om het te bereiden. In dit geval zijn de uiteindelijke kosten mogelijk niet de laagste. Als we de laagst mogelijke prijs willen, moeten we kiezen voor snijbare producten voor de sandwich.

Stukjes pizza en andere snelle maaltijden. Waar gaan we onderweg iets eten?

Italië staat bekend om streetfood. En niet van opgewarmde, verpakte producten, maar van lekkere (zij het calorierijke) gerechten die ter plekke worden gemaakt. Snelle maaltijden worden geserveerd in bars, delicatessen (incl. Rosticceria) en vanaf mobiele stands direct aan de straat.

De meest populaire snack is pizza die in stukjes wordt geserveerd (Italiaans: pizza al taglio). Er kunnen een paar valkuilen zijn voor dit gerecht. Allereerst laten we op veel plaatsen zelf zien hoeveel de medewerker moet bezuinigen en betalen we later naar gewicht. Het is de moeite waard eraan te denken dat de prijzen bijna altijd worden gegeven voor 100 gram van het product. Als we een groot stuk zware pizza kiezen (bijvoorbeeld pizza met carbonarasaus), kunnen we er meer voor betalen dan voor een hele pizza in een pizzeria!

Het is ook de moeite waard om plekken op te zoeken waar veel mensen komen en waar zo nu en dan nieuwe bladen worden gemeld. In dit geval hebben we een garantie dat de pizza vers is. Aandacht! Ook al is de pizzatop even eerder verschenen, deze wordt vast nog wel een keer bij ons opgewarmd…

Als we een bar kiezen waar pizza een toevoeging is, kunnen we een verwarmde cake van enkele uren vinden met een slechte smaak.

Waar is het beste streetfood? We beginnen onze zoektocht vanaf de hoofdmarkt. Vaak vinden we een stand of een hele plaats waar ook lokale handelaren dineren, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over de versheid van de producten. Op dergelijke plaatsen is de beste keuze in de ochtend.

Het tweede punt zijn de straten of pleinen met veel bars waar de lokale bevolking hun avonden doorbrengt. Dergelijke plaatsen zijn echter later open.

We moeten ook niet vergeten dat elke regio wordt gekenmerkt door verschillende gerechten, de zogenaamde straat keuken. Pizza al taglio heerst in Rome, arancini (gebakken rijstbal met vlees) in Sicilië en Calabrië, en een emmer (cuoppo) met gebakken zeevruchten of andere producten in Campania.

Aperitivo, een borrel in de middag

Aperitivo (Pools aperitief) Het is een snel drankje gedronken met vrienden of familie, waar Italianen kort na het werk naar toe gaan, maar voor de hoofdmaaltijd. Gedurende deze tijd praten ze, genieten ze van een van de populaire drankjes (bijv. Aperol Spritz, Negroni) of likeuren (bijv. Aperol en Campari) en eten ze kleine snacks zoals olijven, pinda's of de eerder genoemde bruschetta. Deze snacks worden meestal geserveerd voor de prijs van alcohol.

Bij het bestellen van een Aperol Spritz drankje krijgen we bijna altijd iets te eten: pinda's, olijven, patat en soms zelfs toast. Ze zijn bij de prijs inbegrepen en we hoeven er niet extra voor te betalen.

In het begin was het voornaamste doel van het aperitief om de eetlust op te wekken. De geschiedenis van aperitivo gaat terug naar het keerpunt Achttiende en negentiende eeuw. In die tijd werden vooral likeuren geconsumeerd, waaronder de populaire vermout, een mengsel van wijn en kruiden. Het huidige aperitief is echter iets meer - een kans om elkaar te ontmoeten, te praten en te ontspannen na de ontberingen van de dag. Dit is bijvoorbeeld te zien aan de drankkeuze - de meeste mensen kiezen voor drankjes in plaats van traditionele, pure likeuren. Zo is de traditie van het aperitief soepel overgegaan van het stimuleren van de eetlust naar socialiserende functies.

De hoofdstad van de Italiaanse aperitivo is Milaan, waar het aperitief een onlosmakelijk onderdeel is geworden van het dagelijkse leven van zijn inwoners. We schreven meer over dit fenomeen in het artikel Milan aperitivo: wat is het en hoe verschilt het van de rest van Italië?